I w cierpieniu łask można cudownych doświadczyć.

Napisałam Wam o tym, jak kiepskie miałam wakacje- wyjazd, gdzie okradli mnie, strach i stres, policja. Nauka i tyle. Potem kłopoty finansowe ciąg dalszy.
Egzamin- słabo napisany.
Zaraz po tym padł mi laptop- na amen. Obecnie od miesiąca ponad, korzystam z laptopa M., bo póki nie będę mieć umowy o pracę, nie ma szans na laptopa, by wziąć na raty.
Ale to i tak nic. Rzeczy zbyte i nabyte.
Najgorsze było, że mam żałobę. Zmarł mój ukochany i jedyny Dziadziuś. Od dawna chorował, wiele przeszedł, ale trzymał się zdrowo i jak na swój wiek krzepko.
Ostatnio pogorszyło się od około roku. Choroba postępowała, a nowotwór zaczął atakować. Osłabienie, nefrostomia. Słabł w oczach. Jeszcze w sierpniu był u nas w domu na 1,5 godzinki, bo tyle wytrzymał, kiedy mieliśmy w Parafii odpust. Był silny i walczył, by dożyć mojego kuzyna wesele... To był jego cel i marzenie. Na wesele nie mógł jechać , bo jego stan nie pozwalał. Nie poszedł już na błogosławieństwo. Ostatnie dni przed ślubem, gdy była ładna pogoda, trochę pospacerował. W dniu wesela poczuł się gorzej. Dostał gorączki, nie wstał już z łóżka. My byliśmy 200 km od niego, nie dało się przyjechać. Ciotka miała załatwić pomoc wcześniej i ta była. Jednak człowiek myślami na weselu, mimo wszystko był tam...
Nie wiem jak to jest, ale Pan Bóg czuwa. Mój brat, który pracuje w Warszawie miał urlop, ja kursy z ratownictwa, zamiast pracy, gdzie puszczali nas o 10.00. We wtorek przyszło załamanie. Od razu z kursów pojechałam. Dziadziuś umierał. To widać, kto wie, jak to wygląda. Kto nie, ciężki widok. To też nie jest chwila i już, jak na filmach. I nie prawda, że nie boli. Umieranie boli. Boli jak chuj. Krzyczy się z bólu i zwija. A śmierć jest wybawieniem. Leki nie przynoszą już wówczas uśmierzenia.
Już na wpół przytomny. Ledwo odpowiadał. Coś tam jadł, ale to łyżeczkę, może dwie. Ziemniaki i rosół. Tak kochał to zwykłe jedzenie. I to chciał. Nic innego.
Powiedziałam, gdy zastanawiała się ciocia czy jechać po księdza, żeby jechać i teraz kiedy jest jeszcze świadomy. Wcześniej miał ostatnie namaszczenie. Zdążył przyjąć Komunię. Cała rodzina była, wszystkie dzieci, wnuki, zięć, synowa... Każdy płakał po cichu. Trzymał za rękę i czuwał z nim.
Mój brat - widać było szok. W końcu nigdy nie widział jak człowiek umiera. Mój kuzyn- ścisał za mocno rękę, aż i tylko mówił "Dziadziuś nie zasypiaj". A ja myślałam, by jak najszybciej to się skończyło. By nie cierpiał. Bo to strasznie boli. Boli każdy dotyk, nawet najdelikatniejszy, boli każdy bodziec. Boli ŻYCIE.
Wracałam późno, w nocy. Kolejny dzień, był już nieświadomy. Coraz gorzej oddychał. W nocy krzyczał z bólu. Dostał Morfinę. Wiedziałam, że już niedługo. Jednak, wierzyłam i miałam nadzieję, że przyjadę, a jemu się poprawi. Bardzo miałam nadzieję. Nie da się być pragmatycznym. Nie zawsze. Nie jeśli kogoś kocha się. I tak gasło w nim życie. W piątek dostałam telefon, że zmarł. Poczułam...ulgę. Bo już nie cierpiał. Nie chciało mi się płakać. Bo nie wierzyłam, że go nie ma.
Dopiero jak zobaczyłam leżącego w łóżku... choć uśmiechał się i wyglądał tak ładnie....
Potem wszelkie przygotowania, codzienny różaniec, modlitwy etc.

Nauka i morał z tego jest taki: Można godnie umierać. Można umierać w domu, wśród bliskich, rodziny. Można umierać z Panem Jezusem.
Pomimo tego wszystkiego, długo nie cierpiał. W porównaniu, kiedy niektórzy umierają tygodniami.
Łatwiej i nam było przez to przejść psychicznie. Domowe hospicja - są trudne, ale jeśli kocha się, to woli się mieć kogoś w domu, a nie pozwolić mu byś samemu w tak trudnej i ciężkiej, ostatniej samotnej ścieżce, podczas pobytu w szpitalu.

Ale trzeba kochać i poświęcić się. Nie bać się. Można. Warto.

Miałam potem za 2 tygodnie sen. Ale to następnym razem.

Tęsknie. I czasem popłakuje. Teraz ryczę, jak to piszę. Bo wspomnienia wracają. Ale cieszę się, bo mogłam pożegnać się. Mam spokojne sumienie.Łatwiej było to przetrwać i przeżyć.
Łaska? Myślę, że tak i to ogromna. 

Doceniam to.