Tak wiele , a jednak niewiele

Czas leci, wakacje lecą.
A ja praca i nauka.
Lubię teraz Oddział. Choć znowu straszono mnie, jest fajnie.
Uczę się i pracuję. Poznaje kunszt, fach :)
Jednak, żeby tak sielankowo nie było, to energii zaczyna brakować. Zmęczenie doskwiera.
I choć to moje pierwsze wakacje, bez wakacji , to jednak myślałam, że może być gorzej:P
Nie wiem czy zdążę wyuczyć się do września na LEK. Ale staram się.
Co więcej u mnie?
Skończyłam w piątek 26 lat.
Nie ciekawie to brzmi;p
Nie obchodziłam w ogóle urodzin. Ani czasu, ani chęci.
Na sobotę znów jechaliśmy na wesele i myślałam, że tam napiję się. Troszkę "pocelebruję".
Ale ktoś musiał nie pic przecież. Więc wypadło na mnie.
Nie były to miłe urodziny, ani weekend.
Zdarza się.

Zostałam zwyzywana bezpodstawnie przez jedna z ciotek M.
Zaczęła wyżywać się na mnie, za to, że jej mąż miał operację i były powikłania.
Jakby to moja wina była. Krzyczała, że wszyscy biorą z lekarzy, że ja też będę, że jestem młoda i głupia oraz gównianym lekarzem. Chciałam wyjść, to jeszcze nawrzeszczała, że "jak chce obrażać się , to niech kurwa obrażam się".
Nie dyskutowałam , powiedziałam swoje, że tak nie uważam i tyle. Wolałam tak, bo jakbym zaczęła kłócić się z nią, to jeszcze gorzej by było. To tak w skrócie, bo nie mam ochoty wracać do tego zdarzenia. Strasznie płakać chciało mi się i chciałam wracać. M. spił się, ale on oczywiście twierdzi, że nie ma mowy, że on trzeźwy, tylko tak głośno mówił i popisywał się, że był śmieszny. I ciągle gdzieś chodził, mnie zostawiał. Jego rodzeństwo nie lepsze, spiło się równie dobrze. A gdy mieliśmy wracać, to tylko słyszałam, zaraz , zaraz- a to przedłużało się w ok. 40 min, po czym jego "siostrzyczka" przyszła i oznajmiła, że nie jedzie i zostaje. I pretensje do mnie, że jestem zła, jakby o co było. (bo łatwo jej mówić, jak siedzi się na dupie i nic nie robi od roku i ma wakacje ciągłe, a ja po 3-4 godzinach snu mam jechać kolejne 3-4 godziny w gorącu).
Jak dla mnie rodzina M. to jedne wielkie buraki i prostaki. I nie znoszę ich. Odcinam się od nich.
Nie mam ani zamiaru jechać i zapraszać na wesele tej ciotki, ani więcej z M. wychodzić na jego rodzinne imprezy i przyjęcia. Skończyło się. Niech sobie sam chodzi.
Żeby mnie tak obce osoby traktowały. Jeszcze czego. Mam swoją dumę i honor.
Wiele dało mi do myślenia ten weekend.
A we wrześniu ja mu dam popalić, za to :) Myślę, że jest zbyt pewny siebie. Może zdziwi się. Jak będziemy an weselu u mojej rodziny, to ja będę tak samo zachowywać się jak on. Bo tylko wtedy może zrozumie.( już stosowałam tą technikę, choć nie jest to dobra i dumna, ale bardzo skuteczna ;] :P )

Z lepszych rzeczy- M. w końcu pierwszy raz kupił mi prezent urodzinowy. I to bardzo sympatyczny i miły. A jest nim naszyjnik w kształcie kaduceusza. Miło go nosić na szyi. W końcu trafił z prezentem. :)

I wiecie  co? Jak ja bym chciała, by kiedyś te osoby, które tak psioczyły, krzyczały, obgadywały mnie, potem przyszły prosić o pomoc. A ja wiem, że to nastąpi , prędzej czy później. Niestety pamiętliwa jestem :)
 I tak zbliżamy się do końca stażu. A i za rok na jesień, mam nadzieję, że nasz początek wspólnej drogi z M. będzie wspaniały, a zabawa najlepsza :)